Poprawną odpowiedzią jest wariant „a)”. Opuszczając strefę ruchu (czyli drogę wewnętrzną) włączamy się do ruchu i musimy KAŻDEMU jego uczestnikowi ustąpić pierwszeństwa. Co jest w takim razie źle w wariancie „c”? Haczyk „tylko”. Nie tylko z prawej ale i z lewej wpuszczamy. Dlaczego nieprawdą jest to, że to nie jest skrzyżowanie (wariant „b”)? Przecież mamy do czynienia z przecięciem drogi twardej z niepubliczną (naszą), a to nie jest w myśl przepisów skrzyżowaniem! Otóż tu mamy jeszcze przecież inne przecięcie (jednokierunkowa na górze, która nie jest wewnętrzną), więc jest to skrzyżowanie.
No dobrze. Co gdyby z lewej strony też była droga wewnętrzna? Wówczas odpowiedzią poprawną byłaby wersja „c”, bo wtedy my i ci z lewej włączają się do ruchu – a że my jesteśmy z ich prawej strony – to jedziemy jako pierwsi.
Odsyłam do podstaw prawnych rozwiązania:
Art. 17. ustęp 1. punkt 1. mówi o tym, że „ włączanie się do ruchu następuje przy (…) wjeżdżaniu na drogę z drogi niebędącej drogą publiczną.
Ustęp 2. mówi, że przy włączaniu się do ruchu jesteśmy zobowiązani zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub UCZESTNIKOWI RUCHU.
Art. 2. pkt 10 Ustawy „Prawo o ruchu drogowym” definiuje nam skrzyżowanie, określając, że jest to „przecięcie się w jednym poziomie dróg mających jezdnię, ich połączenie lub rozwidlenie, łącznie z powierzchniami utworzonymi przez takie przecięcia, połączenia lub rozwidlenia; określenie to NIE DOTYCZY przecięcia, połączenia lub rozwidlenia drogi twardej z drogą gruntową, z drogą stanowiącą dojazd do obiektu znajdującego się przy drodze, LUB Z DROGĄ WEWNĘTRZNĄ.
Art. 2. pkt 16.a Ustawy „Prawo o ruchu drogowym” mówi o tym, że Strefą Ruchu jest „obszar obejmujący co najmniej jedną drogę wewnętrzną, na który wjazdy i wyjazdy oznaczone są odpowiednimi znakami drogowymi”.
Punkt. 1.b w/w artykułu Ustawy mówi, że drogą wewnętrzną jest „droga w rozumieniu art. 8 ustęp 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 roku o drogach publicznych”.
Art. 8. ustęp 1. Ustawy o drogach publicznych – Drogi, drogi rowerowe, parkingi oraz place przeznaczone do ruchu pojazdów, niezaliczone do żadnej z kategorii dróg publicznych i niezlokalizowane w pasie drogowym tych dróg są drogami wewnętrznymi.
Tutaj należy podać artykuły 5-7 w/w ustawy: (by zaoszczędzić Wam czas, streszczam w tym nawiasie, że artykuły te mówią o podziałach (wspomnianych wyżej kategoriach) dróg publicznych na: krajowe, wojewódzkie, powiatowe czy gminne)
Art. 5. 1. Do dróg krajowych zalicza się: 1) autostrady i drogi ekspresowe oraz drogi leżące w ich ciągach do czasu wybudowania autostrad i dróg ekspresowych; 2) drogi międzynarodowe; 3) drogi stanowiące inne połączenia zapewniające spójność sieci dróg krajowych; 4) drogi dojazdowe do ogólnodostępnych przejść granicznych obsługujących ruch osobowy i towarowy bez ograniczeń ciężaru całkowitego pojazdów (zespołu pojazdów) lub wyłącznie ruch towarowy bez ograniczeń ciężaru całkowitego pojazdów (zespołu pojazdów); 5) drogi alternatywne dla autostrad płatnych; 6) drogi stanowiące ciągi obwodnicowe dużych aglomeracji miejskich. 7) (uchylony)
2. Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrami właściwymi do spraw administracji publicznej, spraw wewnętrznych oraz Ministrem Obrony Narodowej, po zasięgnięciu opinii właściwych sejmików województw, a w miastach na prawach powiatu – opinii rad miast, w drodze rozporządzenia, zalicza drogi do kategorii dróg krajowych, mając na uwadze kryteria zaliczenia określone w ust. 1.
3. Minister właściwy do spraw transportu po zasięgnięciu opinii właściwych zarządów województw, w miastach na prawach powiatu – właściwych prezydentów miast, a w związkach metropolitalnych – właściwych zarządów tych związków, w drodze rozporządzenia, ustala przebieg istniejących dróg krajowych w celu zapewnienia ciągłości dróg krajowych.
Art. 6. 1. Do dróg wojewódzkich zalicza się drogi inne niż określone w art. 5 ust. 1, stanowiące połączenia między miastami lub mające znaczenie dla województwa. 2. Zaliczenie do kategorii dróg wojewódzkich następuje w drodze uchwały sejmiku województwa w porozumieniu z ministrami właściwymi do spraw transportu oraz obrony narodowej. 3. Ustalenie przebiegu istniejących dróg wojewódzkich następuje w drodze uchwały sejmiku województwa, po zasięgnięciu opinii zarządów powiatów i zarządów związków metropolitalnych, na obszarze których przebiega droga, a w miastach na prawach powiatu – opinii prezydentów miast.
Art. 6a. 1. Do dróg powiatowych zalicza się drogi inne niż określone w art. 5 ust. 1 i art. 6 ust. 1, stanowiące połączenia miast będących siedzibami powiatów z siedzibami gmin i siedzib gmin między sobą.
2. Zaliczenie drogi do kategorii dróg powiatowych następuje w drodze uchwały rady powiatu w porozumieniu z zarządem województwa, po zasięgnięciu opinii wójtów (burmistrzów, prezydentów miast) gmin, na obszarze których przebiega droga, oraz zarządów sąsiednich powiatów, a w miastach na prawach powiatu – opinii prezydentów miast.
3. Ustalenie przebiegu istniejących dróg powiatowych następuje w drodze uchwały rady powiatu, po zasięgnięciu opinii wójtów (burmistrzów, prezydentów miast) gmin, na obszarze których przebiega droga.
Art. 7. 1. Do dróg gminnych zalicza się drogi o znaczeniu lokalnym niezaliczone do innych kategorii, stanowiące uzupełniającą sieć dróg służących miejscowym potrzebom, z wyłączeniem dróg wewnętrznych.
2. Zaliczenie do kategorii dróg gminnych następuje w drodze uchwały rady gminy po zasięgnięciu opinii właściwego zarządu powiatu.
3. Ustalenie przebiegu istniejących dróg gminnych następuje w drodze uchwały rady gminy.